Ι
Άς πίνωμε! τους λύχνους τι προσμένομεν; η μέρα
είν' ένα δάχτυλο παιδί, μεγάλες φέρε κούπες
τι το κρασί για να ξεχνούν τές λύπες στους ανθρώπους
τό'δωσ' ο Βάκχος χύνε μας, δυό κι ένα κέρασέ μας
και το'να τ' άλλο μέσα μας ας σπρώχνει το ποτήρι!
ΙΙ
Βρέχε τα σπλάχνα με κρασί γιατί ψηλώνει τ' άστρο
κι η ώρα τούτη είναι βαριά, διψούν όλ' απ' την κάψα
γλυκά τραγούδια ο τζίτζικας μέσ' απ' τα φύλλα χύνει
και τρίζει α φτερά γοργά την ώρα που λιοπύρι
σ' όλη τη γη διαχύνεται και όλα παντού ξεραίνει
μονάχ' η σκίλλα τώρ' ανθεί. Πυρές είν' οι γυναίκες,
άμ' είν' οι άνδρες αχαμνοί ο Σείριος τους μαραίνει.
No hay comentarios:
Publicar un comentario